Romani ´Drite ne Humbetire´ vellimi II.
LETËRSI
QIELL MBI FURTUNË
*
Po i afroheshim Durrësit. Edhe pse po ngrysej, prapë na dukej sikur konturet e kodrave na e bënin me sy që larg. Në horizontin e dhëmbëzuar shquheshin ende dy Vilat simbol të saj: e Mbretit dhe e Lalë Krosit. Ato na humbën nga sytë vetëm kur morëm tatëpjetën e kodrës së Rrashbullit drejt Shkozetit.
Shoferi ndali pak para kryqëzimit, nga ku djathtas, disa qindra metra më tutje ndodhej NISH Tulla, ndërmarrja ku babai kish punuar më shumë se njëzet vjet. Pagova dhe zbrita i pari. Ajri i mbrëmjes më pushtoi të tërin. Mora një nga një çantat, i vendosa mbi asfalt, pastaj një hop Kirin në krahë e në fund, ashtu me një dorë ndihmova Vojsavën të zbriste.
Mbrëmja e së shtunës së shumëpritur kishte ardhur, më në fund. Pak ditë kishin kaluar që kur fytyra e Vojsaves më ish shfaqur tek pragu i derës, atje tek dyqani i Kolit. Qysh atëhere sikur ishte ngjeshur ajri rrotull meje, sikur ishte rënduar, kish marrë formën e një korace mbrojtëse dhe jo vetëm për mua. Tani kisha një familje, familje të vërtetë. Duhej mbrojtur ajo… Po, si?... Sa shenjë e mirë kur ajrin mbrojtës, edhe pse transparent, e ke me tepricë!...
Sa isha munduar t’u gjeja një zgjidhje tërë ditëve dhe orëve që do të vinin. E natyrisht, pa mëdyshje, s’kisha sesi mos ta kërkoja dhe mos ta gjeja atë tek dashuria. Diçka i kisha thënë edhe Vojsavës, po ajo, sa herë që i flisja, më shikonte drejt e në sy, më lëshonte prej andej qiellin më të madh që kisha parë, e
sikur më thoshte: “fluturo tani, nga unë je i lirë, kam besim tek ti.
Unë e gjeta rrugën. Dhe në fund të botës me ty dhe pikë”.
Dhe këto pak fjalë, veç përgjegjësisë, më ngarkonin me emocion pozitiv. Ishin një shkak më shumë nxitjeje për të gjetur një zgjidhje sa me më pak vështirësi e dhimbje për kohën. Mos dhimbja ishte një shpikje e njerëzve të përkëdhelur dhe të privilegjuar të kohës?...
U futëm nën strehën e valëzuar të stacionit fundor. Vojsava s’m’i ndante sytë, po dhe unë s’ia shmangia njëkohësisht.
“Eshtë për t’u marrë me të qeshur”, thashë me vete, “por ky është kushti i parë natyror i të jetuarit në bashkësi”.
Djali lëvizte në krahët e saj, i kalonte nga një sup tek tjetri. Më kujtoi lojën kukafshehtas. Nisa t’i shkoja pas me taa – taa - taa- t e rastit, pa u ndrojtur nga udhëtarët që pritnin. S’po trembej më, kur i afrohesha.
Kish marrë kthesë jeta ime. I ngjante këtij urbani fizarmonikë, që pasi i kish lënë udhëtarët në anën tjetër të rrugës, po kthehej për tek ne, ngadalë po i vendosur ta niste itenerarin përsëri e përsëri nga e para.
Hipëm pa folur dhe u ulëm në sedilet e fundit, me çantat vendosur para këmbëve. Dritat e zbehta të neonëve shkonin e vinin fytyrave tona, na pikturonin me dritë hije. Kiri mbyllte sytë nën ritmin e tyre të ftohtë dhe të heshtur dhe për pak minuta u gjendëm në trotuarin buzë Merkatës, në Qendër: Unë me tri çantat në duar dhe Vojsava me Kirin në krahë.
-Eja, - i thashë. - Eja të shkojmë.
Më ndoqi pa folur. Oborri prapa pallatit ku banonte Tina ishte i errët dhe i pashtruar, gropa gropa. Kati i parë ishte zënë i tëri nga dyqani i madh i shitjes së mobiljeve, po nga prapa s’kishin lënë asnjë dritare, qoftë hapësirë me hekura që të lëshonte dritë, veç një dere druri të mbyllur me dry.
-Kujdes, - përsërita disa herë gjersa arritëm te hyrja e fundit. S’kishte dritë edhe këtu. - Kujdes këmbët, Sava. Ka shkallë të
thyera.
Mora frymë thellë. Po ashtu bëri dhe Vojsava. Ngjitëm
shkallët siç mund t’i ngjiste një karvan që kish orë në udhëtim. Tek sheshpushimi nxora Vojsavën përpara dhe trokita: një herë, dy herë… Nga brenda u dëgjua zëri i Anës:
-Kush është?
Më ishte bërë një nyje në grykë. S’nxirja dot një fjalë, një zë, qoftë një tingull. Sikur gjithçka më ishte kthyer në drejtim të kundërt. Merrja dhe s’jepja më.
U dëgjua dhe një herë:
-Kush është - dhe kur mori heshtjen si përgjigje, foli përsëri:
-Mami, se kush është?
Nga brenda u dëgjuan hapa. Kërciti llozi i njohur. U hap porta. Një fashë drite sikur na verboi sytë. Një skenë pa fjalë u përshfaq, ndonëse të gjitha gojët ishin të hapura. Ashtu i ngrirë siç isha mezi nxora vetëm një fjalë, me një kuptim paksa të padeshifruar, pezull, mes kërkesës, lutjes, urdhërit, emocionit, dashurisë, respektit dhe në fund faljes, me drejtimin final nga Vojsava:
-Futemi!
Edhe një hap përpara dhe rashë në krahët e Tinës. Një përqafim i tillë na kish ndodhur vetëm në sebepe të rëndësishëm. Na rrethuan Ana dhe Zhani. S’dija për cilin të kujdesesha më parë.
- Ç’është kështu? Ç’ka ndodhur, Patri - mezi dëgjova tek veshi i djathtë.
-Gjithçka - ia ktheva unë me zë të ngritur. - Kjo është dasma ime. Na hidh një grusht oriz përsipër.
Seç ndodhi pastaj është vështirë të përshkruhet.
Një uuuaaaaa e gjatë, që me siguri u dëgjua gjer përtej, shkallëve poshtë dhe befas s’u kuptua më kush përqafonte e kush përqafohej, kush puthte e kush puthej dhe tërë kjo skenë nën një shi orizi dhe fjalësh: zemrat e mia, yje të vërtetë, zemrat e mia… ma mbushët shtëpinë me dritë…
Vaso Papaj